۲۵ اسفند: سالروز پایان سرایش شاهنامه فردوسی، حماسه جاودان ایران

۲۵ اسفندماه در تقویم فرهنگی ایران، روزی فراموش نشدنی است؛ روزی که طبق روایتها، حکیم ابوالقاسم فردوسی، شاعر بلندآوازه ایرانی، پس از حدود ۳۰ سال تلاش خستگی ناپذیر، نگارش شاهنامه را به پایان رساند. این اثر سترگ، نه تنها یک شاهکار ادبی، بلکه نگهبان زبان فارسی و هویت ملی ایرانیان است که تا امروز همچون خورشیدی بر تارک فرهنگ ایران میدرخشد.

چرا ۲۵ اسفند مهم است؟ 
شاهنامه، حاصل عشق فردوسی به ایران و فرهنگ آن است. او در دوران حکومت سامانیان و غزنویان، زمانی که زبان فارسی در خطر فراموشی بود، با الهام از اساطیر، تاریخ و فرهنگ ایران باستان، نزدیک به ۶۰ هزار بیت سرود تا زبان مادری را زنده نگه دارد. پایان این تلاش عظیم در ۲۵ اسفند سال ۳۸۸ یا ۳۸۹ خورشیدی (براساس برخی منابع)، نقطه عطفی در تاریخ ادبیات ایران شد.

شاهنامه؛ از اسطوره تا تاریخ
شاهنامه سه بخش اساسی دارد:  
۱. اساطیری: مانند داستان کیومرث، جمشید و ضحاک.  
۲. پهلوانی: حماسه های رستم، سهراب، سیاوش و اکوان دیو.  
۳. تاریخی: روایت پادشاهان ساسانی تا حمله اعراب.  
این اثر، تنها یک کتاب شعر نیست، بلکه آیین هایی است که روح جمعی ایرانیان، ارزشهای اخلاقی مانند دادگری، شجاعت و مهرورزی را بازتاب میدهد.

اهمیت شاهنامه در امروز
شاهنامه هزار سال پس از سرایش، هنوز الهام بخش هنرمندان، نویسندگان و فیلمسازان است. از نقاشی های مینیاتور تا اپراهای غربی، ردپای این حماسه دیده میشود. روز ۲۵ اسفند، فرصتی است برای:  
- بازخوانی اشعار شاهنامه در مدارس و محافل ادبی.  
- بزرگداشت فردوسی به عنوان نماد وحدت ملی.  
- تأمل بر ارزشهای انسانی و فرهنگی که شاهنامه تبلیغ میکند.  

چگونه این روز را گرامی داریم؟
- بخشهایی از شاهنامه را بخوانیم یا بشنویم.  
- در برنامه های فرهنگی مرتبط با شاهنامه شرکت کنیم.  
- داستانهای شاهنامه را برای نسل جوان بازگو کنیم.  

۲۵ اسفند، تنها یادبود یک شاعر نیست؛ جشنی است برای زنده بودن زبان فارسی و پاسداشت میراثی که فردوسی با جان و دل برای ایران به ارمغان گذاشت.

بیایید در این روز، دِین خود را با خواندن بیتی از شاهنامه و سپاس از این حکیم فرزانه ادا کنیم.